Przewodnik po MDMA

Informacje ogólne

MDMA, znane również jako ecstasy lub Molly, jest substancją psychoaktywną, która przyciągnęła znaczną uwagę ze względu na jej wyjątkowy wpływ na nastrój i percepcję. Sklasyfikowane chemicznie jako 3,4-metylenodioksymetamfetamina, MDMA należy do klasy leków amfetaminowych i zostało po raz pierwszy zsyntetyzowane w 1912 roku przez niemiecką firmę farmaceutyczną Merck. Początkowo opracowany do potencjalnych zastosowań terapeutycznych, jego właściwości psychoaktywne nie były badane aż do lat 70-tych, kiedy to pojawił się jako popularny narkotyk rekreacyjny.

Kryształy chlorowodorku MDMA

Wzrost popularności MDMA w latach 80. i 90. zbiegł się z jego przyjęciem przez kulturę rave i klubów nocnych, gdzie stał się znany ze swojej zdolności do wzmacniania wrażeń zmysłowych, promowania uczuć empatii i ułatwiania kontaktów interpersonalnych. Jednak oprócz rekreacyjnego wykorzystania MDMA było również badane pod kątem potencjalnych korzyści terapeutycznych, szczególnie w warunkach psychoterapii ze względu na jego zdolność do zmniejszania strachu oraz promowania zaufania i intymności.

Pomimo potencjalnych zastosowań terapeutycznych, popularność MDMA w celach rekreacyjnych doprowadziła do zwiększonej kontroli regulacyjnej, co doprowadziło do jego klasyfikacji jako substancji kontrolowanej z Wykazu I w wielu krajach, w tym w Stanach Zjednoczonych. Klasyfikacja ta odzwierciedla jej wysoki potencjał do nadużyć, brak akceptowanego zastosowania medycznego i związane z tym obawy dotyczące bezpieczeństwa. Niemniej jednak trwające badania nadal badają potencjał terapeutyczny MDMA, szczególnie w leczeniu zespołu stresu pourazowego (PTSD) i innych chorób psychicznych.

Właściwości chemiczne MDMA

MDMA, naukowo określane jako 3,4-metylenodioksymetamfetamina, ma charakterystyczną strukturę chemiczną, która dyktuje jego działanie farmakologiczne i interakcje w organizmie.

Zasadniczo MDMA jest klasyfikowana jako podstawiona amfetamina, dzieląc podobieństwa strukturalne zarówno z amfetaminami, jak i fenetyloaminami. Jego struktura molekularna obejmuje szkielet fenetyloaminy z podstawieniem pierścienia metylenodioksylowego, co czyni go wyjątkowym wśród związków psychoaktywnych.

Struktura chemiczna MDMA

Pod względem chemicznym MDMA działa głównie jako środek serotoninergiczny, wywierając swoje działanie poprzez interakcje z receptorami serotoninowymi w mózgu. Mechanizm ten obejmuje hamowanie wychwytu zwrotnego serotoniny i ułatwianie uwalniania serotoniny, co prowadzi do wzrostu pozakomórkowego poziomu serotoniny. Ten wzrost aktywności serotoniny leży u podstaw wielu psychoaktywnych efektów MDMA, w tym podwyższonego nastroju, empatii emocjonalnej i percepcji sensorycznej.

Oprócz działania serotoninergicznego, MDMA moduluje również inne układy neuroprzekaźników, takie jak dopamina i noradrenalina. Promując uwalnianie dopaminy i noradrenaliny, MDMA wywołuje uczucie euforii, zwiększonej energii i zwiększonego pobudzenia. Interakcje te przyczyniają się do wzmocnienia właściwości MDMA i jego potencjału do nadużywania.

Właściwości fizyczne MDMA

MDMA posiada wyraźne właściwości fizyczne, które pomagają w jego identyfikacji i charakteryzacji, w tym temperaturę topnienia i rozpuszczalność.

W czystej postaci MDMA zwykle pojawia się jako krystaliczny biały proszek chlorowodorku soli o temperaturze topnienia od 147 do 153 ° C (297 do 307 ° F). Fosforan MDMA ma temperaturę topnienia 184-185 ° C. Ta temperatura topnienia reprezentuje temperaturę, w której MDMA przechodzi ze stanu stałego w stan ciekły. Jednak różnice w czystości i strukturze krystalicznej mogą nieznacznie zmienić ten zakres temperatur.

Jeśli chodzi o rozpuszczalność, MDMA wykazuje ograniczoną rozpuszczalność w wodzie, ale jest wysoce rozpuszczalny w rozpuszczalnikach organicznych, takich jak etanol, metanol i chloroform.

• Nr CAS: 42542-10-9;
• Nazwa formalna: 3,4-metylenodioksymetamfetamina;
• Synonimy: 3,4-MDMA; Ecstasy (E, X, XTC); midomafetamina; Molly; Mandy; Pingers; Pingas;

Sposoby syntezy MDMA

Istnieje wiele dostępnych metod syntezy MDMA za pomocą różnych półproduktów. Oryginalna synteza MDMA opisana w patencie firmy Merck obejmuje bromowanie safrolu do 1-(3,4-metylenodioksyfenylo)-2-bromopropanu, a następnie reakcję tego adduktu z metyloaminą. Większość MDMA jest syntetyzowana przy użyciu MDP2P (3,4-metylenodioksyfenylo-2-propanonu) jako prekursora. MDP2P z kolei jest zazwyczaj syntetyzowany z piperonalu, safrolu lub izosafrolu. Jedną z metod jest izomeryzacja safrolu do izosafrolu w obecności silnej zasady, a następnie utlenienie izosafrolu do MDP2P. Inna metoda wykorzystuje proces Wackera do utleniania safrolu bezpośrednio do półproduktu MDP2P za pomocą katalizatora palladowego. Po przygotowaniu półproduktu MDP2P, aminowanie redukcyjne prowadzi do racemicznego MDMA (równych części mieszaniny (R)-MDMA i (S)-MDMA).

O ile MDP2P stał się bardziej dostępny dzięki uzyskaniu z glicynianów PMK, następujące metody zyskały popularność wśród chemików kladystów.

Na przykład synteza MDMA poprzez addukt N-metyloformamidu (NMF). Metoda ta pozwala uniknąć prekursora metyloaminy, który może być słabo dostępny.

Istnieje również możliwość przeprowadzenia tej syntezy poprzez redukcję LAH:

Redukcyjne aminowanie MDP2P za pomocą NaBH4 jest w rzeczywistości lepsze od wszystkich innych popularnych dróg stosowanych w tajnej chemii, a metoda ta pozwala na skalowanie syntezy MDMA w przeciwieństwie do redukcji amalgamatu glinu. Metoda jest dość prosta, nie wymaga drogiego sprzętu. Procedury z mieszaniną reakcyjną są proste i wydajne. Metoda ta jest bardzo przydatna do produkcji MDMA na dużą skalę i daje wysokie wydajności (90%+).

Stosunkowo szybko powstaje imina, a imina jest szybko redukowana. Nie zachodzi redukcja ketonu do alkoholu drugorzędowego. W podobnych reakcjach woda powstająca podczas tworzenia iminy (zasady Schiffa) jest usuwana z reakcji przed redukcją iminy za pomocą soli suszącej, sit molekularnych lub przy użyciu toluenu jako rozpuszczalnika, dzięki czemu woda i toluen tworzą azeotrop.

Odczynnikowe testy jakościowe MDMA

Odczynnik Marquis daje purpurowy do czarnego kolor z MDMA.

Działanie i dawkowanie MDMA

Stosowanie MDMA rozpoczyna się na kilka dni przed podaniem doustnym. Przede wszystkim powinieneś być w stanie pełnego fizycznego i psychicznego samopoczucia, nie powinieneś być w stanie ostrym lub krytycznym. Nie zaleca się stosowania podczas niedawnej traumy psychologicznej. Nie powinieneś (najlepiej) przyjmować żadnego leczenia. 4-5 dni przed użyciem należy rozpocząć przyjmowanie leków z grupy inhibitorów pompy protonowej w dawkach profilaktycznych (zwykle 20 mg omeprazolu na dobę); kwas alfa-liponowy w dawce 600 mg na dobę; rozpocząć kurs multiwitamin (z obowiązkowym włączeniem witamin B i C); kwasy tłuszczowe omega-3 zgodnie z instrukcjami; lub można zakupić specjalne mieszanki zawierające powyższe substancje (w tym acetylo-L-karnitynę, koenzym Q10, witaminę C, witaminę E); wstępnie zaopatrzyć się w wystarczającą ilość wody (najlepiej chlorkowo-wodorowęglanowo-sodowej, takiej jak Gatorade i tak dalej). Posiłki powinny być spożywane nie później niż dwie godziny wcześniej; jakościowy składnik żywności powinien być umiarkowany, bez dużej ilości mięsa i tłuszczu (w celach profilaktycznych zaleca się przyjmowanie egzogennych enzymów amylazy, proteazy i lipazy) w celu uniknięcia problemów z trzustką. W większości przypadków zaleca się przestrzeganie algorytmu "premedykacji przed użyciem MDMA": 4 h przed spożyciem MDMA: 2 g imbiru; 3 h przed 500 mg ALCAR (acetylo-L-karnityny), 500 mg witaminy C; 2 h przed niczym; 1 h przed 2 g imbiru i opcjonalnie - 1 tabletka (100 mg) magnezu z MDMA, 300 mg ALA (kwasu alfa-liponowego), 500 mg witaminy C; 1 h po spożyciu MDMA: 300 mg ALA, 500 mg ALCAR; 2 h po spożyciu 300 mg ALA, opcjonalnie - 1 tabletka (100 mg) magnezu; 3 h po spożyciu 300 mg ALA, 500 mg witaminy C; 4 h po spożyciu 300 mg ALA; 5h po spożyciu 300 mg ALA, 500 mg ALCAR; 6 h po spożyciu 300 mg ALA, 500 mg witaminy C; 7 h po spożyciu 300 mg ALA. Istnieją niepotwierdzone doniesienia, że przyjmowanie 5-HTP w nocy po zażyciu MDMA może pomóc w zmniejszeniu comedown. Istnieją również niepotwierdzone doniesienia, że przyjmowanie EGCG z 5-HTP czyni go bardziej skutecznym w zmniejszaniu comedown. Nie ma mocnych dowodów na poparcie któregokolwiek z tych zaleceń. Istnieją pewne dowody na to, że prekursor 5-HTP może być korzystny w zadaniach związanych z pamięcią u byłych użytkowników MDMA, więc jeśli jesteś ciężkim użytkownikiem lub stosujesz mniej bezpieczne praktyki (np. ponowne dawki, częste stosowanie, wyższe dawki), warto rozważyć przyjmowanie 5-HTP przez tydzień po użyciu MDMA, zaczynając w nocy po sesji MDMA. Dodanie katechin zielonej herbaty (tj. EGCG i EGC) powinno pomóc. Ze względów bezpieczeństwa zaleca się unikanie 5-HTP w ciągu 24 godzin od spożycia MDMA. MDMA należy spożywać wyłącznie w pozytywnym otoczeniu, aby zminimalizować ryzyko negatywnych doświadczeń. Przebywanie w domu może być przyjemniejsze niż poza nim. Możesz być tak dziwny, jak chcesz, bez osądzania, możesz kontrolować muzykę, możesz tańczyć, a następnie zatrzymać się, usiąść i porozmawiać, ponieważ nie jest zbyt głośno, nie ma agresywnych ludzi, którzy sprawią, że poczujesz się niekomfortowo itp. Jako bonus, MDMA jest generalnie bezpieczniejsze w domu zamiast w klubie: bycie w domu pozwala na częste przerwy na ochłonięcie, łatwe przyjmowanie suplementów i oznacza, że możesz łatwo uzyskać płyny zawierające elektrolity. Nie przebywaj z ludźmi, którzy sprawiają, że czujesz się niekomfortowo i rozważ unikanie trzeźwych osób, których nie znasz. Unikanie pijanych osób może być również przyjemniejsze, nawet jeśli je znasz.

Oczywiście nie zaleca się używania MDMA z innymi substancjami; jednak nadal konieczne jest przestudiowanie tabeli interakcji substancji. Dawka MDMA, w przypadku łącznego stosowania z inną substancją psychoaktywną, powinna być o 25-50% mniejsza niż początkowa. Obliczanie dawki MDMA powinno odbywać się wyłącznie za pomocą tego wzoru: 1,54 mg/kg, w zależności od dawki mogą występować różne skutki pożądane i niepożądane o różnym nasileniu, ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego i innych powikłań. Minimalna dawka MDMA waha się od 50-90 mg, co wiąże się z minimalnym ryzykiem. Średnia zalecana dawka dla większości użytkowników wynosi od 75 do 125 mg. Wysoka dawka waha się od 150 do 200 mg, dawki przekraczające 200 mg są uważane za niebezpieczne. Jeśli używasz proszku do zanurzania palców: najlepiej przełączyć się na ważone dawki, ale jeśli nie jest to możliwe, użyj "zmiażdż, wklep, poczekaj". Jeśli używasz tabletek i nie brałeś wcześniej tabletki z tej dokładnie partii, zacznij od połowy lub mniej. Niskie dawki mogą być szczególnie ważne przy pierwszych kilku użyciach, ponieważ możesz nieświadomie mieć stan zdrowia, taki jak złośliwa hipertermia, która czyni MDMA bardziej niebezpiecznym. Badanie wykazało, że pożądane efekty MDMA są zmaksymalizowane, a niepożądane zminimalizowane, przy dawkach między 81-100 mg. Jeśli nie chcesz stosować tych wytycznych dotyczących dawkowania, upewnij się, że Twoi znajomi są świadomi objawów udaru cieplnego i wyczerpania cieplnego oraz zwracaj szczególną uwagę na zachowanie zimnej krwi. Początek efektów po doustnym podaniu ecstasy mieści się w zakresie od 20 do 40 minut (w zależności od rodzaju ecstasy, ilości jedzenia, które zjadłeś przed użyciem i innych czynników). Czas trwania efektów waha się od 3 do 5 godzin, efekty po mogą utrzymywać się przez 24 godziny. Gdy kryształy MDMA są stosowane donosowo, początek efektów może wystąpić po 5-10 minutach i osiągnąć swój szczyt po 2 godzinach od użycia, czas trwania efektów wynosi około 3 godzin z tendencją do zmniejszania się po 60 minutach. Chociaż konieczne jest cieszenie się efektami MDMA podczas używania, nie należy również zapominać o monitorowaniu swojego stanu (ale nie należy się tym przejmować). Podczas stosowania należy pić wystarczającą ilość wody chlorkowo-wodorowęglanowo-sodowej, objętość powinna odpowiadać 250 ml na godzinę (można pić np. Gatorade). W przypadku aktywnego wysiłku fizycznego objętość przyjmowanej doustnie wody powinna wynosić około 500 ml na godzinę (ale nie więcej!). Jednak aktywność fizyczna nie jest zalecana, ponieważ znacznie zwiększa ryzyko wystąpienia działań niepożądanych i ostrych stanów. Należy wziąć pod uwagę, że objętość doustnego spożycia zmniejsza się po 5 godzinach i będzie wynosić 150 ml na godzinę. Duża ilość wody może również negatywnie wpłynąć na ogólny stan somatyczny. Twoje ciało będzie potrzebowało odpoczynku po użyciu. Aby zmniejszyć niepożądane skutki uboczne, można przyjmować niskie dawki leków uspokajających (np. 1 mg alprazolamu przy braku przeciwwskazań) i niskie dawki terapeutyczne beta-blokerów; konieczny jest sen (najlepiej - przez 8 godzin w nocy); drugą część dnia należy poświęcić na odpoczynek, regenerację i "powrót" do świata; nie zaleca się prowadzenia samochodu i pracy zarówno podczas podróży, jak i następnego dnia; nie zaleca się spożywania dużych ilości jedzenia następnego dnia, zaleca się spożywanie lekkich posiłków. Chociaż badania nie dały ostatecznej odpowiedzi na pytanie, czy MDMA uzależnia, z pewnością nadal istnieją osoby, które mogą być zaniepokojone własnym zażywaniem MDMA lub zażywaniem MDMA przez bliską osobę. Może to być szczególnie istotne w przypadku używania MDMA, które jest szczególnie nieoptymalne - np. wysokie dawki, używanie częściej niż 3 razy w miesiącu, używanie w szczególnie niebezpiecznych lub gorących środowiskach itp. Nie zaleca się używania MDMA częściej niż 3 razy w miesiącu (najlepiej nie częściej niż raz na 6 miesięcy), ponieważ biorąc pod uwagę mechanizm działania MDMA, powoduje ono wyczerpanie neuroprzekaźników (głównie serotoniny), związane z objawami depresji i innymi długotrwałymi skutkami ubocznymi. Należy zachować ecstasy na specjalne okazje i używać go oszczędnie. Częste stosowanie tej substancji obniża jej skuteczność i może powodować tolerancję.

Farmakologia MDMA

MDMAdziała głównie jako środek uwalniający trzy główne neuroprzekaźniki monoaminowe: serotoninę, noradrenalinę i dopaminę poprzez działanie na receptor 1 związany z aminami śladowymi (TAAR1) i pęcherzykowy transporter monoaminowy 2 (VMAT2). MDMA jest substratem transportera monoamin (tj. substratem dla transporterów dopaminy (DAT), noradrenaliny (NET) i serotoniny (SERT)), umożliwiając mu przedostanie się do neuronów monoaminergicznych za pośrednictwem tych białek transportowych błony neuronalnej. Działając jako substrat transportera monoamin, MDMA powoduje konkurencyjne hamowanie wychwytu zwrotnego na neuronalnych transporterach błonowych, konkurując z endogennymi monoaminami o wychwyt zwrotny.

MDMA hamuje oba pęcherzykowe transportery monoamin (VMAT), z których drugi (VMAT2) jest silnie wyrażany w błonach pęcherzykowych neuronów monoaminowych. Wewnątrz neuronu monoaminowego MDMA działa jako inhibitor VMAT2 i agonista TAAR1. Hamowanie VMAT2 przez MDMA skutkuje zwiększonym stężeniem wyżej wymienionych neuroprzekaźników monoaminowych w cytozolu neuronu. Aktywacja TAAR1 przez MDMA wyzwala zdarzenia sygnalizacyjne kinazy białkowej, które następnie fosforylują powiązane transportery monoaminowe neuronu.

Następnie te fosforylowane transportery monoaminowe albo odwracają kierunek transportu - tj. przenoszą neuroprzekaźniki z wnętrza komórki do szczeliny synaptycznej - albo wycofują się do neuronu, odpowiednio powodując napływ neuroprzekaźników i niekompetycyjne hamowanie wychwytu zwrotnego w transporterach błon neuronalnych. MDMA ma dziesięciokrotnie większe powinowactwo do wychwytu w transporterach serotoniny w porównaniu z transporterami dopaminy i noradrenaliny, a zatem ma głównie działanie serotoninergiczne.

MDMA ma również słabą aktywność agonistyczną na postsynaptycznych receptorach serotoninowych 5-HT1 i 5-HT2, a jego bardziej skuteczny metabolit MDA prawdopodobnie zwiększa to działanie. MDMA zwiększa stężenie kortyzolu, prolaktyny i oksytocyny w surowicy.

Ponadto MDMA jest ligandem dla obu podtypów receptorów sigma, chociaż jego skuteczność na tych receptorach i rola, jaką odgrywają, nie zostały jeszcze wyjaśnione.

Przechowywanie MDMA

Właściwe przechowywanie MDMA jest niezbędne do utrzymania jego mocy i zapobiegania degradacji. Powinien być przechowywany w chłodnym (5-8°C), suchym miejscu, z dala od bezpośredniego światła słonecznego i wilgoci. Ponadto należy przechowywać go poza zasięgiem dzieci i zwierząt domowych, aby zapobiec przypadkowemu połknięciu.

Podsumowanie

Podsumowując, właściwości chemiczne MDMA, w tym jego struktura molekularna i efekty farmakologiczne, przyczyniają się do jego właściwości psychoaktywnych i interakcji fizjologicznych. Pomimo potencjalnych korzyści terapeutycznych, jego rekreacyjne wykorzystanie doprowadziło do kontroli regulacyjnej i klasyfikacji jako substancji kontrolowanej z Wykazu I w wielu krajach. Trwające badania badają jego potencjał terapeutyczny, szczególnie w leczeniu PTSD. Wiedza na temat syntezy, właściwości fizycznych i chemicznych, efektów i farmakologii MDMA pozwala na opracowanie interwencji, strategii redukcji szkód i środków regulacyjnych.

Bibliografia

• Coates, J. i Reffner, J., "Visualization of Micro-ATR Infrared Spectroscopy", Spectroscopy, Vol. 14, #4, kwiecień 1999.
• Clarke, E.G.C., Isolation and Identification of Drugs, 2nd Edition, The Pharmaceutical Press, 1986.
• Galichat, Laurent Y., Clarke's Analysis of Drugs and Poisons, tom 2, str. 1256, Pharmaceutical Press, 2004.
• Budavari, S., The Merck Index, wydanie 13, Merck and Co., Inc., 2001.
• http://en.wikipedia.org/wiki/3,4-methylenedioxymethamphetamine
• https://psychonautwiki.org