Pytania Wilgerodta i fenylooctan wapnia?

[Mikrobiome]

Wilgerodt, na pierwszy rzut oka, wydaje się łatwo osiągalną drogą do kwasu fenylooctowego. Podczas gdy morfolina jest ogólnie trudna do zdobycia, cykloheksyloamina jest prawdopodobnie kolejnym najlepszym kandydatem do tego zadania, ponieważ nie jest zbyt droga, dostępna i nie jest obserwowana.

Moje pytanie brzmi: czy przy stosowaniu aminy takiej jak cykloheksyloamina istnieje ryzyko powstania siarkowodoru?

I czy amina jest odzyskiwalna/nadająca się do ponownego użycia?

Poza tym, czy ktoś odniósł sukces w przekształcaniu kwasu fenylooctowego w p2p za pomocą fenylooctanu/octanu wapnia?

 

[G.Patton]

Witam. Czy masz na myśli syntezę z acetofenonu?
Czy możesz wyjaśnić, jaką dokładnie reakcję masz na myśli?

 

[G.Patton]

Moim zdaniem reakcja Willgerodta to bardzo długa droga do uzyskania p2p, co podnosi koszt produktu.

 

[Mikrobiome]

Styren jest, imo, najlepszym rozwiązaniem dla osób nie będących chemikami. Można go kupić bardzo tanio w galonach i wcale nie jest podejrzany.

Nie znam dokładnie nazwy, ale można użyć amoniaku w roztworze i siarki elementarnej, w autoklawie, zamiast aminy takiej jak cykloheksyloamina z siarką. Uważam jednak, że amoniak wytwarza siarkowodór, który jest bardzo niebezpieczny. Chciałbym wiedzieć, czy użycie aminy stwarza takie samo ryzyko.

Jak to możliwe, że Wilgerodt to długa droga do p2p? Dla nie-chemika wydaje się to proste. Zakładając, że wszystko działa idealnie, otrzymujemy fenyloacetamid, który jest hydrolizowany do kwasu fenylooctowego irrc, a następnie przechodzimy przez niezliczone drogi do p2p. 3 kroki, w idealnym świecie