In de twintigste eeuw is de mensheid erin geslaagd om verschillende soorten drugs te "overwinnen" - aan het begin van de eeuw bedachten ze om morfineverslaving te behandelen met cocaïne en heroïne, in het midden van de eeuw probeerden ze harmonie te vinden met de maatschappij en met zichzelf met behulp van LSD en barbituraten, vandaag de dag is het oorlogspad ingenomen door stoffen die de efficiëntie en cognitieve vaardigheden verhogen.
Alle generaties kunnen echter niet alleen worden gekarakteriseerd met behulp van de "hoofdroman", maar ook met behulp van drugs. Het is interessant om te weten wat er eerder was: had iemand eerst een verlangen om antwoorden te vinden op vragen, of werden deze vragen gevormd door de populaire drug van dat moment?
Alle generaties kunnen echter niet alleen worden gekarakteriseerd met behulp van de "hoofdroman", maar ook met behulp van drugs. Het is interessant om te weten wat er eerder was: had iemand eerst een verlangen om antwoorden te vinden op vragen, of werden deze vragen gevormd door de populaire drug van dat moment?
Weinig mensen hebben hun kijk op drugs zo drastisch veranderd als Aldous Huxley. Huxley werd geboren in een Engels gezin uit de hogere klasse in 1894 en ving de "oorlog tegen drugs" van het begin van de 20e eeuw op, toen twee extreem populaire middelen een paar jaar na elkaar werden verboden: cocaïne, verkocht door het Duitse farmaceutische bedrijf Merck als behandeling voor morfineverslaving; en heroïne, verkocht door het Duitse farmaceutische bedrijf Bayer voor hetzelfde doel.
De timing van het ontstaan van deze verboden was geen toeval. In de aanloop naar de Eerste Wereldoorlog hadden politici en kranten een hysterie opgewekt over "drugsverslaafden" wiens misbruik van cocaïne, heroïne en amfetaminen zogenaamd aantoonde dat ze "verslaafd waren aan een Duitse uitvinding", zoals Tom Metzer schreef in The Birth of Heroin and the Demonization of the Dope Fiend (1998).
In het interbellum bloeide de eugenetica op, zowel door Adolf Hitler als door Huxley's oudere broer Julian, de eerste directeur van UNESCO en een bekende voorstander van eugenetica. Aldous Huxley stelde zich voor wat er zou gebeuren als de overheid drugs zou gebruiken als oneerbaar middel voor staatscontrole.
In Brave New World (1932) werd de fictieve drug soma aan de massa gegeven om hen in een staat van stille vreugde en tevredenheid te houden ("Alle voordelen van het christendom en alcohol - en geen van hun nadelen", schreef Huxley); er zijn ook verschillende verwijzingen naar mescaline (niet getest door de schrijver ten tijde van de creatie van de roman en duidelijk niet door hem goedgekeurd), die de heldin van het boek Linda dom en gevoelig voor misselijkheid maakt.
"In ruil voor de afgenomen vrijheid zullen de dictatoriale regimes van de toekomst mensen voorzien van chemisch geïnduceerd geluk dat op een subjectief niveau niet te onderscheiden zal zijn van het heden. Het nastreven van geluk is een traditioneel mensenrecht. Helaas lijkt het nastreven van geluk onverenigbaar met een ander mensenrecht, het recht op vrijheid " - schreef Huxley in The Saturday Evening Post.
In de tijd van Huxley's jeugd was de kwestie van harddrugs onlosmakelijk verbonden met politiek, en je uitspreken voor cocaïne of heroïne werd door politici en populaire kranten gezien als het bijna steunen van Nazi-Duitsland.
"In ruil voor de afgenomen vrijheid zullen de dictatoriale regimes van de toekomst mensen voorzien van chemisch geïnduceerd geluk dat op een subjectief niveau niet te onderscheiden zal zijn van het heden. Het nastreven van geluk is een traditioneel mensenrecht. Helaas lijkt het nastreven van geluk onverenigbaar met een ander mensenrecht, het recht op vrijheid " - schreef Huxley in The Saturday Evening Post.
In de tijd van Huxley's jeugd was de kwestie van harddrugs onlosmakelijk verbonden met politiek, en je uitspreken voor cocaïne of heroïne werd door politici en populaire kranten gezien als het bijna steunen van Nazi-Duitsland.
Maar toen, op kerstavond 1955 - 23 jaar na de publicatie van zijn roman "Brave New World " - nam Huxley zijn eerste dosis LSD en alles veranderde. De ervaring inspireerde zijn essay "Heaven and Hell" (1956) en hij introduceerde de drug bij Timothy Leary, die openlijk de therapeutische voordelen van bewustzijnsveranderende middelen verdedigde en verdedigde. Na verloop van tijd sloot Huxley zich aan bij Leary's hippiepolitiek - ideologisch verzet tegen de presidentiële campagne van Richard Nixon en de oorlog in Vietnam - vooral vanwege zijn positieve ervaringen met dit soort middelen.
In Island (1962) leven Huxley's personages in een utopie (in plaats van de dystopie die in Brave New Worldwordt gepresenteerd )en bereiken ze vrede en harmonie door psychoactieve middelen te gebruiken. In Brave New World worden drugs gebruikt als politiek controlemiddel; in The Island fungeren ze daarentegen als medicijn.
Wat verklaart Huxley's omslag van drugs als instrument van dictatoriale controle naar een manier om te ontsnappen aan politieke en culturele druk? Meer in het algemeen: waarom werden drugs de ene keer door iedereen veracht en de andere keer door intellectuelen geprezen?
In Island (1962) leven Huxley's personages in een utopie (in plaats van de dystopie die in Brave New Worldwordt gepresenteerd )en bereiken ze vrede en harmonie door psychoactieve middelen te gebruiken. In Brave New World worden drugs gebruikt als politiek controlemiddel; in The Island fungeren ze daarentegen als medicijn.
Wat verklaart Huxley's omslag van drugs als instrument van dictatoriale controle naar een manier om te ontsnappen aan politieke en culturele druk? Meer in het algemeen: waarom werden drugs de ene keer door iedereen veracht en de andere keer door intellectuelen geprezen?
Is het je niet opgevallen dat bepaalde drugs ruwweg tien jaar lang in populariteit toenemen, bijna verdwijnen en jaren later weer opduiken (bijv. cocaïne)? Hoe hebben drugs onder andere culturele grenzen uitgewist of juist gecreëerd? De antwoorden op deze vragen geven kleur aan bijna de hele moderne geschiedenis.
Het nemen van drugs heeft een krap tijdvenster van effectiviteit voor de culturen waarin we leven. De populariteit van bepaalde drugs heeft de afgelopen eeuw gefluctueerd: cocaïne en heroïne waren populair in de jaren 20 en 30, LSD en barbituraten kwamen ervoor in de jaren 50 en 60, ecstasy en cocaïne weer in de jaren 80, en vandaag de dag productiviteits- en cognitieve verhogende middelen zoals Adderall en modafinil en hun ernstigere derivaten. Als we de gedachtengang van Huxley volgen, kunnen de drugs die we op bepaalde momenten gebruiken veel te maken hebben met het culturele tijdperk. We gebruiken en vinden drugs uit die passen bij de behoeften van de cultuur.
Het nemen van drugs heeft een krap tijdvenster van effectiviteit voor de culturen waarin we leven. De populariteit van bepaalde drugs heeft de afgelopen eeuw gefluctueerd: cocaïne en heroïne waren populair in de jaren 20 en 30, LSD en barbituraten kwamen ervoor in de jaren 50 en 60, ecstasy en cocaïne weer in de jaren 80, en vandaag de dag productiviteits- en cognitieve verhogende middelen zoals Adderall en modafinil en hun ernstigere derivaten. Als we de gedachtengang van Huxley volgen, kunnen de drugs die we op bepaalde momenten gebruiken veel te maken hebben met het culturele tijdperk. We gebruiken en vinden drugs uit die passen bij de behoeften van de cultuur.
De drugs die onze cultuur in de afgelopen eeuw hebben gevormd, helpen ons tegelijkertijd te begrijpen wat elke generatie het meest verlangde en wat ze het meest miste. De huidige drugs spelen dus in op een culturele vraag die om een antwoord vraagt, of het nu gaat om een verlangen naar transcendente spirituele ervaringen, productiviteit, plezier, een gevoel van exclusiviteit of vrijheid. In die zin zijn de drugs die we gebruiken een weerspiegeling van onze diepste verlangens, de imperfecties, de belangrijkste gevoelens die de cultuur creëren waarin we leven.
Voor de duidelijkheid: deze historische studie gaat voornamelijk over psychoactieve stoffen, waaronder LSD, cocaïne, heroïne, ecstasy, barbituraten, anti-angstmiddelen, opiaten, Adderall en dergelijke, maar niet over ontstekingsremmers zoals ibuprofen of pijnstillers zoals paracetamol.Deze laatste middelen zijn geen bewustzijnsveranderende middelen en spelen daarom geen grote rol in dit artikel.
De besproken middelen raken ook de grenzen van het recht (maar het taboe van een middel verhindert op zichzelf niet dat het centraal staat in een bepaald cultureel moment) en klasse (een middel dat gebruikt wordt door een lagere sociale klasse is niet minder cultureel relevant dan middelen die de voorkeur genieten van een hogere klasse, hoewel de laatste beter beschreven zijn en achteraf gezien worden als middelen met een "hogere culturele relevantie"). Tot slot heeft de categorie stoffen in kwestie betrekking op therapeutisch, medisch en recreatief gebruik.
Om te begrijpen hoe het komt dat we drugs creëren en populariseren die passen bij de cultuur van dat moment, neem bijvoorbeeld cocaïne. Cocaïne was aan het begin van de 20e eeuw op grote schaal verkrijgbaar en werd in 1920 in Groot-Brittannië bij wet vrij verspreid, twee jaar later in de Verenigde Staten.
"De enorme populariteit van cocaïne aan het einde van de 19e eeuw had veel te maken met het 'sterke euforische effect'. Cocaïne stimuleerde een cultuur van verzet tegen Victoriaanse normen, tegen strikte etiquette, en hielp mensen om te presteren 'zonder de gevolgen' van de nauwelijks opkomende moderne tijd, de opkomst van de sociaaldemocratische beweging".
- zegt Stuart Walton, een "intoxicatietheoreticus" en auteur van Out of It: A Cultural History of Intoxication (2001).
Nadat het Victoriaanse moralisme was overwonnen, het sociaal libertarisme aan populariteit won en het aantal aanhangers van het antiklerikalisme na de Tweede Wereldoorlog enorm toenam, vergaten Amerika en Europa de cocaïne. Tot de jaren tachtig natuurlijk, toen cocaïne nodig was om nieuwe culturele problemen aan te pakken. Walton legde het zo uit: "De terugkeer van cocaïne in de jaren '80 was gebaseerd op precies de tegenovergestelde sociale trend: totale onderwerping aan de eisen van het financiële kapitaal en de aandelenhandel, die de opleving van ondernemend egoïsme in de Reagan- en Thatcher-tijdperken benadrukten."
Een ander voorbeeld van hoe een drug het antwoord werd op een culturele vraag (of probleem) heeft te maken met Amerikaanse vrouwen in de voorsteden die verslaafd raakten aan barbituraten in de jaren 1950. Dit deel van de bevolking leefde in de grimmige en onderdrukkende omstandigheden die nu bekend zijn dankzij de aanklagende boeken van Richard Yates en Betty Friedan.
Zoals Friedan schreef in The Mystery of Womanhood (1963), werd er van deze vrouwen verwacht dat ze "geen hobby's buitenshuis hadden" en dat ze "zichzelf konden ontplooien door passiviteit in seks, de superioriteit van mannen en de zorg van moederliefde". Gefrustreerd, depressief en nerveus verdoofden ze hun zintuigen met barbituraten om zich te conformeren aan normen die ze nog niet konden weerstaan.
In Jacqueline Susann's roman Valley of the Dolls (1966) werden de drie hoofdpersonen gevaarlijk afhankelijk van stimulerende middelen, depressiva en slaappillen - hun "poppen" - om persoonlijke beslissingen en vooral sociaal-culturele kaders aan te kunnen.
Maar de oplossing die voorgeschreven medicijnen boden was geen wondermiddel. Wanneer middelen de culturele problemen van die tijd niet gemakkelijk konden oplossen (bijv. Amerikaanse vrouwen helpen om te ontsnappen aan de verlammende leegte, een veel voorkomend element in hun leven), waren alternatieve middelen, die vaak ogenschijnlijk niets te maken hadden met de situatie in kwestie, vaak een mogelijke optie.
- zegt Stuart Walton, een "intoxicatietheoreticus" en auteur van Out of It: A Cultural History of Intoxication (2001).
Nadat het Victoriaanse moralisme was overwonnen, het sociaal libertarisme aan populariteit won en het aantal aanhangers van het antiklerikalisme na de Tweede Wereldoorlog enorm toenam, vergaten Amerika en Europa de cocaïne. Tot de jaren tachtig natuurlijk, toen cocaïne nodig was om nieuwe culturele problemen aan te pakken. Walton legde het zo uit: "De terugkeer van cocaïne in de jaren '80 was gebaseerd op precies de tegenovergestelde sociale trend: totale onderwerping aan de eisen van het financiële kapitaal en de aandelenhandel, die de opleving van ondernemend egoïsme in de Reagan- en Thatcher-tijdperken benadrukten."
Een ander voorbeeld van hoe een drug het antwoord werd op een culturele vraag (of probleem) heeft te maken met Amerikaanse vrouwen in de voorsteden die verslaafd raakten aan barbituraten in de jaren 1950. Dit deel van de bevolking leefde in de grimmige en onderdrukkende omstandigheden die nu bekend zijn dankzij de aanklagende boeken van Richard Yates en Betty Friedan.
Zoals Friedan schreef in The Mystery of Womanhood (1963), werd er van deze vrouwen verwacht dat ze "geen hobby's buitenshuis hadden" en dat ze "zichzelf konden ontplooien door passiviteit in seks, de superioriteit van mannen en de zorg van moederliefde". Gefrustreerd, depressief en nerveus verdoofden ze hun zintuigen met barbituraten om zich te conformeren aan normen die ze nog niet konden weerstaan.
In Jacqueline Susann's roman Valley of the Dolls (1966) werden de drie hoofdpersonen gevaarlijk afhankelijk van stimulerende middelen, depressiva en slaappillen - hun "poppen" - om persoonlijke beslissingen en vooral sociaal-culturele kaders aan te kunnen.
Maar de oplossing die voorgeschreven medicijnen boden was geen wondermiddel. Wanneer middelen de culturele problemen van die tijd niet gemakkelijk konden oplossen (bijv. Amerikaanse vrouwen helpen om te ontsnappen aan de verlammende leegte, een veel voorkomend element in hun leven), waren alternatieve middelen, die vaak ogenschijnlijk niets te maken hadden met de situatie in kwestie, vaak een mogelijke optie.
Judy Balaban begon LSD te nemen onder toezicht van een dokter in de jaren 1950, toen ze nog geen dertig was. Haar leven leek perfect: dochter van Barney Balaban, de rijke en gerespecteerde president van Paramount Pictures, moeder van twee dochters en eigenaar van een enorm huis in Los Angeles, vrouw van een succesvolle filmagent die Marlon Brando, Gregory Peck en Marilyn Monroe vertegenwoordigde en met hen bevriend was.Ze beschouwde Grace Kelly als een goede vriendin en was bruidsmeisje op haar koninklijke bruiloft in Monaco.
Hoe gek het ook klinkt, het leven gaf haar bijna geen plezier. Haar bevoorrechte vrienden voelden hetzelfde. Polly Bergen, Linda Lawson, Marion Marshall - actrices getrouwd met beroemde filmregisseurs en agenten - klaagden over een soortgelijke overkoepelende ontevredenheid met het leven.
Met beperkte mogelijkheden voor zelfverwezenlijking, met duidelijke eisen van de maatschappij en de sombere vooruitzichten van een leven op antidepressiva, begonnen Balaban, Bergen, Lawson en Marshall aan een therapie met inname van LSD. Bergen deelde met Balaban in een interview met Vanity Fair magazine in 2010, "Ik wilde een persoon zijn, geen imago".
Zoals Balaban schreef, bood LSD "de mogelijkheid om een toverstaf te hanteren". Het was een effectiever antwoord op de problemen van de moderne tijd dan antidepressiva. Veel van Balabans cultureel gemarginaliseerde tijdgenoten dachten er net zo over: Er zijn 40.000 mensen bekend die tussen 1950 en 1965 een LSD-therapie hebben ondergaan. Dit was binnen de wet maar niet gereguleerd en bijna iedereen die de aanpak probeerde beweerde dat het effectief was.
LSD voldeed niet alleen aan de behoeften van huisvrouwen uit de voorsteden, maar ook aan die van homoseksuele mannen en mannen die onzeker waren over hun geaardheid.Acteur Cary Grant, die een aantal jaren samenwoonde met de charmante Randolph Scott en elk ongeveer vijf jaar lang de echtgenoot was van vijf verschillende vrouwen (meestal tijdens het samenwonen met Scott), vond ook bevrijding in de LSD-therapie.
Grant's acteercarrière zou vernietigd zijn als hij openlijk homoseksueel was geworden; net als veel van de eerder genoemde huisvrouwen uit die tijd, vond hij dat LSD een broodnodige uitlaatklep bood, een soort sublimatie van de kwelling van seksueel verlangen. "Ik wilde mezelf bevrijden van mijn pretentie", deelde hij enigszins verhuld mee in een interview uit 1959. Na het bijwonen van meer dan een dozijn LSD-therapiesessies met zijn psychiater gaf Grant toe: "Eindelijk heb ik bijna geluk bereikt".
In de huidige cultuur is misschien wel de belangrijkste vraag waarop drugs reageren concentratie- en productiviteitsproblemen als gevolg van de moderne "aandachtseconomie", zoals gedefinieerd door Nobelprijswinnaar econoom Alexander Simon.
Het gebruik van modafinil, gemaakt om narcolepsie te behandelen, om minder te slapen en langer te werken, en het misbruik van andere veelgebruikte aandachtstekortmedicijnen zoals Adderall en Ritalin om vergelijkbare redenen, weerspiegelen een poging om te reageren op deze culturele eisen. Het gebruik ervan is wijdverspreid.
In een onderzoek van het tijdschrift Nature uit 2008 gaf één op de vijf respondenten aan dat ze wel eens cognitieve versterkende middelen hadden geprobeerd.Volgens een informeel onderzoek uit 2015 van The Tab worden de hoogste gebruikscijfers aangetroffen in academische topinstituten: studenten aan de Oxford University gebruiken deze drugs vaker dan studenten aan welke andere Britse universiteit dan ook.
Deze cognitieve versterkende middelen helpen "om de banaliteit van het werk op twee manieren te verhullen. Ze brengen de gebruiker in een staat van extreme opwinding terwijl ze hem of haar ervan overtuigen dat de high komt van het succes van het werk " - legt Walton uit.
Hoe gek het ook klinkt, het leven gaf haar bijna geen plezier. Haar bevoorrechte vrienden voelden hetzelfde. Polly Bergen, Linda Lawson, Marion Marshall - actrices getrouwd met beroemde filmregisseurs en agenten - klaagden over een soortgelijke overkoepelende ontevredenheid met het leven.
Met beperkte mogelijkheden voor zelfverwezenlijking, met duidelijke eisen van de maatschappij en de sombere vooruitzichten van een leven op antidepressiva, begonnen Balaban, Bergen, Lawson en Marshall aan een therapie met inname van LSD. Bergen deelde met Balaban in een interview met Vanity Fair magazine in 2010, "Ik wilde een persoon zijn, geen imago".
Zoals Balaban schreef, bood LSD "de mogelijkheid om een toverstaf te hanteren". Het was een effectiever antwoord op de problemen van de moderne tijd dan antidepressiva. Veel van Balabans cultureel gemarginaliseerde tijdgenoten dachten er net zo over: Er zijn 40.000 mensen bekend die tussen 1950 en 1965 een LSD-therapie hebben ondergaan. Dit was binnen de wet maar niet gereguleerd en bijna iedereen die de aanpak probeerde beweerde dat het effectief was.
LSD voldeed niet alleen aan de behoeften van huisvrouwen uit de voorsteden, maar ook aan die van homoseksuele mannen en mannen die onzeker waren over hun geaardheid.Acteur Cary Grant, die een aantal jaren samenwoonde met de charmante Randolph Scott en elk ongeveer vijf jaar lang de echtgenoot was van vijf verschillende vrouwen (meestal tijdens het samenwonen met Scott), vond ook bevrijding in de LSD-therapie.
Grant's acteercarrière zou vernietigd zijn als hij openlijk homoseksueel was geworden; net als veel van de eerder genoemde huisvrouwen uit die tijd, vond hij dat LSD een broodnodige uitlaatklep bood, een soort sublimatie van de kwelling van seksueel verlangen. "Ik wilde mezelf bevrijden van mijn pretentie", deelde hij enigszins verhuld mee in een interview uit 1959. Na het bijwonen van meer dan een dozijn LSD-therapiesessies met zijn psychiater gaf Grant toe: "Eindelijk heb ik bijna geluk bereikt".
In de huidige cultuur is misschien wel de belangrijkste vraag waarop drugs reageren concentratie- en productiviteitsproblemen als gevolg van de moderne "aandachtseconomie", zoals gedefinieerd door Nobelprijswinnaar econoom Alexander Simon.
Het gebruik van modafinil, gemaakt om narcolepsie te behandelen, om minder te slapen en langer te werken, en het misbruik van andere veelgebruikte aandachtstekortmedicijnen zoals Adderall en Ritalin om vergelijkbare redenen, weerspiegelen een poging om te reageren op deze culturele eisen. Het gebruik ervan is wijdverspreid.
In een onderzoek van het tijdschrift Nature uit 2008 gaf één op de vijf respondenten aan dat ze wel eens cognitieve versterkende middelen hadden geprobeerd.Volgens een informeel onderzoek uit 2015 van The Tab worden de hoogste gebruikscijfers aangetroffen in academische topinstituten: studenten aan de Oxford University gebruiken deze drugs vaker dan studenten aan welke andere Britse universiteit dan ook.
Deze cognitieve versterkende middelen helpen "om de banaliteit van het werk op twee manieren te verhullen. Ze brengen de gebruiker in een staat van extreme opwinding terwijl ze hem of haar ervan overtuigen dat de high komt van het succes van het werk " - legt Walton uit.
In die zin helpen de populaire drugs van tegenwoordig mensen niet alleen om te werken en hen productiever te maken, maar stellen ze hen ook in staat om hun gevoel van eigenwaarde en geluk steeds afhankelijker te maken van werk, waardoor het belang ervan wordt versterkt en hun tijd en inspanning worden gerechtvaardigd. Deze drugs beantwoorden aan de culturele vraag naar betere prestaties en productiviteit, niet alleen door gebruikers in staat te stellen zich beter te concentreren en minder te slapen, maar ook door hen redenen te geven om trots op zichzelf te zijn.
De keerzijde van de culturele imperatief van productiviteit wordt weerspiegeld in de vraag naar meer gemak en ontspanning in het dagelijks leven (denk aan Uber, Deliveroo, enz.) - eenverlangen dat wordt bevredigd door pseudo-drugs.) - een verlangen dat wordt bevredigd door pseudo-drugs van twijfelachtige werkzaamheid zoals "binaural beats" en andere scheppingsveranderende geluiden en "drugs" die gemakkelijk op internet te vinden zijn (in het geval van binaural beats kun je luisteren naar melodieën die de luisteraar zogenaamd in een "ongewone staat van bewustzijn" brengen).
Maar hoewel moderne drugs vooral beantwoorden aan de culturele eisen van de aandachtseconomie - concentratie, productiviteit, ontspanning, gemak - veranderen ze evenzeer het begrip van wat het betekent om jezelf te zijn.
Eerst en vooral toont de manier waarop we nu drugs gebruiken een verschuiving in ons begrip van onszelf. Zogenaamde "magische pillen", die voor een beperkte tijd of eenmalig werden ingenomen voor specifieke problemen, hebben plaatsgemaakt voor "permanente drugs", zoals antidepressiva en angstpillen, die constant moeten worden ingenomen.
"Het is een significante verschuiving ten opzichte van het oude model. Vroeger was het: 'Ik ben Henry, ik ben ergens ziek van. Een pil zal me helpen om weer Henry te worden en daarna neem ik hem niet meer. Nu is het: 'Ik ben alleen Henry als ik mijn pillen neem. Als je kijkt naar 1980, 2000 en vandaag de dag, dan zie je dat het percentage mensen dat deze drugs gebruikt steeds verder toeneemt " - aldus Coles.
De keerzijde van de culturele imperatief van productiviteit wordt weerspiegeld in de vraag naar meer gemak en ontspanning in het dagelijks leven (denk aan Uber, Deliveroo, enz.) - eenverlangen dat wordt bevredigd door pseudo-drugs.) - een verlangen dat wordt bevredigd door pseudo-drugs van twijfelachtige werkzaamheid zoals "binaural beats" en andere scheppingsveranderende geluiden en "drugs" die gemakkelijk op internet te vinden zijn (in het geval van binaural beats kun je luisteren naar melodieën die de luisteraar zogenaamd in een "ongewone staat van bewustzijn" brengen).
Maar hoewel moderne drugs vooral beantwoorden aan de culturele eisen van de aandachtseconomie - concentratie, productiviteit, ontspanning, gemak - veranderen ze evenzeer het begrip van wat het betekent om jezelf te zijn.
Eerst en vooral toont de manier waarop we nu drugs gebruiken een verschuiving in ons begrip van onszelf. Zogenaamde "magische pillen", die voor een beperkte tijd of eenmalig werden ingenomen voor specifieke problemen, hebben plaatsgemaakt voor "permanente drugs", zoals antidepressiva en angstpillen, die constant moeten worden ingenomen.
"Het is een significante verschuiving ten opzichte van het oude model. Vroeger was het: 'Ik ben Henry, ik ben ergens ziek van. Een pil zal me helpen om weer Henry te worden en daarna neem ik hem niet meer. Nu is het: 'Ik ben alleen Henry als ik mijn pillen neem. Als je kijkt naar 1980, 2000 en vandaag de dag, dan zie je dat het percentage mensen dat deze drugs gebruikt steeds verder toeneemt " - aldus Coles.
Is het mogelijk dat permanente drugs de eerste stap zijn in het drugsgebruik om een posthumane staat te bereiken? Hoewel ze niet fundamenteel veranderen wie we zijn, realiseert iedereen die dagelijks antidepressiva en andere neurologische drugs gebruikt zich dat het is alsof onze belangrijkste gewaarwordingen beginnen te vervagen en te vertroebelen. Onszelf zijn is pillen slikken. De toekomst van stoffen kan deze kant opgaan.
Het is de moeite waard om hier even terug te kijken. In de vorige eeuw was er een nauwe relatie tussen cultuur en drugs, een interactie die de culturele richtingen aangaf waarin mensen zich wilden bewegen - rebellie, onderwerping of totale ontsnapping aan alle systemen en beperkingen.
Als we goed kijken naar wat we willen van de drugs van vandaag en morgen, kunnen we de culturele kwesties begrijpen die we willen aanpakken. "Het traditionele model van een drug die actief iets bereikt bij een passieve gebruiker. Zal hoogstwaarschijnlijk vervangen worden door middelen die de gebruiker in staat stellen iets heel anders te zijn " - zegt Walton.
Natuurlijk zal de mogelijkheid om volledig aan jezelf te ontsnappen met drugs in de een of andere vorm op relatief korte termijn werkelijkheid worden en zullen we nieuwe culturele vragen zien die mogelijk beantwoord en gesteld worden door drugs zelf.
De patronen van druggebruik in de afgelopen eeuw geven ons een opvallend nauwkeurige kijk op de enorme lagen van de cultuurgeschiedenis waarin iedereen, van Wall Street bankiers en onderdrukte huisvrouwen tot studenten en schrijvers, drugs gebruiken die hun verlangens weerspiegelen en beantwoorden aan hun culturele eisen. Maar drugs hebben altijd een eenvoudigere en meer permanente waarheid weerspiegeld.
Soms wilden we ontsnappen aan onszelf, soms aan de maatschappij, soms aan verveling of armoede, maar altijd wilden we ontsnappen. In het verleden was dit verlangen tijdelijk: om onze batterijen op te laden, om te ontsnappen aan de zorgen en eisen van het leven. Recentelijk is drugsgebruik echter het verlangen geworden naar een langdurige existentiële ontsnapping, en dit verlangen grenst gevaarlijk aan zelfvernietiging.
Het is de moeite waard om hier even terug te kijken. In de vorige eeuw was er een nauwe relatie tussen cultuur en drugs, een interactie die de culturele richtingen aangaf waarin mensen zich wilden bewegen - rebellie, onderwerping of totale ontsnapping aan alle systemen en beperkingen.
Als we goed kijken naar wat we willen van de drugs van vandaag en morgen, kunnen we de culturele kwesties begrijpen die we willen aanpakken. "Het traditionele model van een drug die actief iets bereikt bij een passieve gebruiker. Zal hoogstwaarschijnlijk vervangen worden door middelen die de gebruiker in staat stellen iets heel anders te zijn " - zegt Walton.
Natuurlijk zal de mogelijkheid om volledig aan jezelf te ontsnappen met drugs in de een of andere vorm op relatief korte termijn werkelijkheid worden en zullen we nieuwe culturele vragen zien die mogelijk beantwoord en gesteld worden door drugs zelf.
De patronen van druggebruik in de afgelopen eeuw geven ons een opvallend nauwkeurige kijk op de enorme lagen van de cultuurgeschiedenis waarin iedereen, van Wall Street bankiers en onderdrukte huisvrouwen tot studenten en schrijvers, drugs gebruiken die hun verlangens weerspiegelen en beantwoorden aan hun culturele eisen. Maar drugs hebben altijd een eenvoudigere en meer permanente waarheid weerspiegeld.
Soms wilden we ontsnappen aan onszelf, soms aan de maatschappij, soms aan verveling of armoede, maar altijd wilden we ontsnappen. In het verleden was dit verlangen tijdelijk: om onze batterijen op te laden, om te ontsnappen aan de zorgen en eisen van het leven. Recentelijk is drugsgebruik echter het verlangen geworden naar een langdurige existentiële ontsnapping, en dit verlangen grenst gevaarlijk aan zelfvernietiging.