Η Παγκόσμια Επιτροπή για την Πολιτική των Ναρκωτικών δημοσίευσε πρόσφατα την τελευταία της έκθεση σχετικά με το παγκόσμιο πρόβλημα των ναρκωτικών. Η έκθεση σκιαγραφεί τις αντιλήψεις του κοινού και ζητεί να διαλυθούν οι μύθοι σχετικά με τις ψυχοδραστικές ουσίες και τους ανθρώπους που τις χρησιμοποιούν, καθώς οι αρνητικές συμπεριφορές και ο παράλογος φόβος θολώνουν τη συνείδηση των μέσων πολιτών και των υπευθύνων, όταν πρόκειται να αναπτυχθεί ένα αποτελεσματικό και ανθρώπινο πρόγραμμα πολιτικής στον τομέα αυτό.
Ηναρκοφοβία και οι προκαταλήψεις που συνδέονται με αυτήν ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για το γεγονός ότι σήμερα το κυρίαρχο μοντέλο πολιτικής για τα ναρκωτικά σε όλο τον κόσμο είναι ο απαγορευτισμός, δηλαδή η αστυνομική απαγόρευση.Και προκειμένου να βελτιωθεί η κατάσταση και να μειωθούν οι βλάβες από τη χρήση ναρκωτικών, αυτή η στάση πρέπει να αλλάξει.
Η Επιτροπή αποτελείται από διακεκριμένους διανοούμενους του δημόσιου βίου, δώδεκα πρώην αρχηγούς κρατών, έναν πρώην γενικό γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών και τρεις βραβευμένους με Νόμπελ Ειρήνης. Για δέκατη τρίτη συνεχή χρονιά εφιστά την προσοχή μας στο γεγονός ότι η πολιτική του "πολέμου κατά των ναρκωτικών" των τελευταίων πενήντα και πλέον ετών έχει αποτύχει πλήρως, αφού δεν έχει επιτευχθεί ούτε ένας από τους στόχους της, για να μην αναφέρουμε ότι οι ίδιοι αυτοί οι στόχοι εγείρουν πολλά ερωτήματα.
Ηναρκοφοβία και οι προκαταλήψεις που συνδέονται με αυτήν ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για το γεγονός ότι σήμερα το κυρίαρχο μοντέλο πολιτικής για τα ναρκωτικά σε όλο τον κόσμο είναι ο απαγορευτισμός, δηλαδή η αστυνομική απαγόρευση.Και προκειμένου να βελτιωθεί η κατάσταση και να μειωθούν οι βλάβες από τη χρήση ναρκωτικών, αυτή η στάση πρέπει να αλλάξει.
Η Επιτροπή αποτελείται από διακεκριμένους διανοούμενους του δημόσιου βίου, δώδεκα πρώην αρχηγούς κρατών, έναν πρώην γενικό γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών και τρεις βραβευμένους με Νόμπελ Ειρήνης. Για δέκατη τρίτη συνεχή χρονιά εφιστά την προσοχή μας στο γεγονός ότι η πολιτική του "πολέμου κατά των ναρκωτικών" των τελευταίων πενήντα και πλέον ετών έχει αποτύχει πλήρως, αφού δεν έχει επιτευχθεί ούτε ένας από τους στόχους της, για να μην αναφέρουμε ότι οι ίδιοι αυτοί οι στόχοι εγείρουν πολλά ερωτήματα.
Ο κύριος στόχος είναι ένας κόσμος χωρίς ναρκωτικά. Οι άνθρωποι εκεί να απολαμβάνουν την ύπαρξή τους και την απεριόριστη κατανάλωση αγαθών και οικογενειακών αξιών σε πλήρη καπιταλιστική αρμονία με τον εαυτό τους, χωρίς τη βοήθεια οποιασδήποτε ουσίας.
Τα μέλη της Επιτροπής εφιστούν την προσοχή μας στο γεγονός ότι αυτός ο στόχος δεν είναι μόνο ανέφικτος (κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα το αρνιόταν αυτό), αλλά ότι είναι εγγενώς λανθασμένος.
Τα ναρκωτικά, ή ακριβέστερα, οι ψυχοδραστικές ουσίες, συνοδεύουν τον άνθρωπο εδώ και αιώνες- βοήθησαν τους προγόνους μας να μάθουν για τον εαυτό τους και τον κόσμο γύρω τους, να αντιμετωπίσουν τον πόνο και την κούραση, να επικοινωνήσουν, να ξεχάσουν τη μνησικακία και να κάνουν σεξ.
Σύμφωνα με ορισμένες υποθέσεις, όπως η περιβόητη θεωρία του Terence McKenna, τέτοιες ουσίες (συγκεκριμένα, τα μανιτάρια ψιλοκυβίνης) έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη μεταμόρφωση του όρθιου ανθρώπου σε ευαίσθητο άνθρωπο. Το αν αυτό ισχύει ή όχι, είναι ακόμη δύσκολο να εξακριβωθεί, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας οι άνθρωποι μελετούσαν τις ιδιότητες των ναρκωτικών, τις συστηματοποιούσαν προσεκτικά και μετέδιδαν τις γνώσεις τους από γενιά σε γενιά.
Με τον τρόπο αυτό, οι ουσίες αυτές κατέλαβαν σημαντική θέση στον ανθρώπινο πολιτισμό. Ορισμένα φυτά που προκαλούν αλλαγές στον κόσμο ή στη διάθεση έχουν χρησιμοποιηθεί για τελετουργικούς, θρησκευτικούς και τελετουργικούς σκοπούς.
Τα μέλη της Επιτροπής εφιστούν την προσοχή μας στο γεγονός ότι αυτός ο στόχος δεν είναι μόνο ανέφικτος (κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα το αρνιόταν αυτό), αλλά ότι είναι εγγενώς λανθασμένος.
Τα ναρκωτικά, ή ακριβέστερα, οι ψυχοδραστικές ουσίες, συνοδεύουν τον άνθρωπο εδώ και αιώνες- βοήθησαν τους προγόνους μας να μάθουν για τον εαυτό τους και τον κόσμο γύρω τους, να αντιμετωπίσουν τον πόνο και την κούραση, να επικοινωνήσουν, να ξεχάσουν τη μνησικακία και να κάνουν σεξ.
Σύμφωνα με ορισμένες υποθέσεις, όπως η περιβόητη θεωρία του Terence McKenna, τέτοιες ουσίες (συγκεκριμένα, τα μανιτάρια ψιλοκυβίνης) έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη μεταμόρφωση του όρθιου ανθρώπου σε ευαίσθητο άνθρωπο. Το αν αυτό ισχύει ή όχι, είναι ακόμη δύσκολο να εξακριβωθεί, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας οι άνθρωποι μελετούσαν τις ιδιότητες των ναρκωτικών, τις συστηματοποιούσαν προσεκτικά και μετέδιδαν τις γνώσεις τους από γενιά σε γενιά.
Με τον τρόπο αυτό, οι ουσίες αυτές κατέλαβαν σημαντική θέση στον ανθρώπινο πολιτισμό. Ορισμένα φυτά που προκαλούν αλλαγές στον κόσμο ή στη διάθεση έχουν χρησιμοποιηθεί για τελετουργικούς, θρησκευτικούς και τελετουργικούς σκοπούς.
Προσπάθειες "καταπολέμησης" διαφόρων ουσιών υπάρχουν επίσης εδώ και πολύ καιρό. Έχουν γίνει πολλά λάθη λόγω των παγκόσμιων μετασχηματισμών στην κοινωνική αλληλεπίδραση. Έτσι, η έναρξη της νεωτερικότητας, η αναδιαμόρφωση του κόσμου μετά την ανακάλυψη νέων ηπείρων από τους Ευρωπαίους, η επέκταση των εμπορικών σχέσεων - όλα αυτά οδήγησαν στο γεγονός ότι ορισμένες ουσίες, παραδοσιακές για ορισμένες περιοχές, "μετανάστευσαν" σε άλλες χώρες, όπου αποτελούσαν καινοτομία.
Οι δανεισμοί αυτοί συνοδεύονταν από φόβους και νομοθετικές υπερβολές. Για παράδειγμα, ο καφές και ο καπνός χαρακτηρίστηκαν αρνητικά σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες: κάπου οι καινοτομίες αυτές έγιναν δεκτές με μεγάλο ενθουσιασμό, και κάπου με καχυποψία, μερικές φορές τόσο έντονη που επιχειρήθηκε ακόμη και η απαγόρευσή τους.
Ο καπνός, που εισήχθη από τον Κολόμβο από την Αμερική το 1493, άρχισε σύντομα να εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη, αλλά η διαδικασία δεν ήταν παντού υπό έλεγχο. Για παράδειγμα, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, όπου ο καπνός εμφανίστηκε τον 16ο αιώνα και χρησιμοποιούνταν ως φάρμακο, το 1633 η στάση άλλαξε και ο σουλτάνος Μουράτ Δ΄ εισήγαγε τη θανατική ποινή για το κάπνισμα. Αλλά και εδώ, η απαγόρευση αποδείχθηκε αναποτελεσματική και καταργήθηκε από τον επόμενο ηγεμόνα, ο οποίος αντί γι' αυτό άρχισε να φορολογεί το εμπόριο καπνού.
Οι δανεισμοί αυτοί συνοδεύονταν από φόβους και νομοθετικές υπερβολές. Για παράδειγμα, ο καφές και ο καπνός χαρακτηρίστηκαν αρνητικά σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες: κάπου οι καινοτομίες αυτές έγιναν δεκτές με μεγάλο ενθουσιασμό, και κάπου με καχυποψία, μερικές φορές τόσο έντονη που επιχειρήθηκε ακόμη και η απαγόρευσή τους.
Ο καπνός, που εισήχθη από τον Κολόμβο από την Αμερική το 1493, άρχισε σύντομα να εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη, αλλά η διαδικασία δεν ήταν παντού υπό έλεγχο. Για παράδειγμα, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, όπου ο καπνός εμφανίστηκε τον 16ο αιώνα και χρησιμοποιούνταν ως φάρμακο, το 1633 η στάση άλλαξε και ο σουλτάνος Μουράτ Δ΄ εισήγαγε τη θανατική ποινή για το κάπνισμα. Αλλά και εδώ, η απαγόρευση αποδείχθηκε αναποτελεσματική και καταργήθηκε από τον επόμενο ηγεμόνα, ο οποίος αντί γι' αυτό άρχισε να φορολογεί το εμπόριο καπνού.
Στις ΗΠΑ, ψηφίστηκαν οι πρώτοι νόμοι που απαγόρευαν μια σειρά άλλων ουσιών - για παράδειγμα, ο νόμος Harrison Act του 1914 ποινικοποίησε τα οπιούχα και την κοκαΐνη, η χρήση των οποίων ήταν ευρέως διαδεδομένη εκείνη την εποχή. Έτσι, το 1971, ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον θα ονόμαζε την εποχή "πόλεμος κατά των ναρκωτικών".
Στις αρχές του 20ού αιώνα ξεκίνησε επίσης μια προπαγανδιστική εκστρατεία που είχε ως στόχο να προκαλέσει υστερία κατά των ναρκωτικών στην κοινωνία και με την άνοδο αυτής της παράνοιας να αντλήσει νέους οικονομικούς και πολιτικούς πόρους για τη διατήρηση ενός μηχανισμού κατά των ουσιών.
Η μηχανή προπαγάνδας κατά των ναρκωτικών που ξεκίνησε τον στρόβιλό της τη δεκαετία του 1930 στις Ηνωμένες Πολιτείες δημιούργησε τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις και τους φόβους που κυριαρχούν σήμερα και που δεν έχουν χάσει τη δύναμή τους πάνω στο μυαλό μας μέχρι σήμερα.
Πατέρας αυτής της προπαγάνδας ήταν ο Harry Anslinger, ο άνθρωπος που πέτυχε τη δημιουργία του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ναρκωτικών των ΗΠΑ, κυριολεκτικά από το τίποτα. Το πολιτικό του εργαλείο ήταν μια υστερία για τα ναρκωτικά που στηρίχθηκε στον κατάφωρο ρατσισμό. Ο αγώνας κατά ορισμένων ουσιών βασιζόταν ήδη στην ξενοφοβία. Η στρατηγική του Anslinger είναι σαφής από αρκετά από τα διάσημα αποφθέγματά του.
Στις αρχές του 20ού αιώνα ξεκίνησε επίσης μια προπαγανδιστική εκστρατεία που είχε ως στόχο να προκαλέσει υστερία κατά των ναρκωτικών στην κοινωνία και με την άνοδο αυτής της παράνοιας να αντλήσει νέους οικονομικούς και πολιτικούς πόρους για τη διατήρηση ενός μηχανισμού κατά των ουσιών.
Η μηχανή προπαγάνδας κατά των ναρκωτικών που ξεκίνησε τον στρόβιλό της τη δεκαετία του 1930 στις Ηνωμένες Πολιτείες δημιούργησε τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις και τους φόβους που κυριαρχούν σήμερα και που δεν έχουν χάσει τη δύναμή τους πάνω στο μυαλό μας μέχρι σήμερα.
Πατέρας αυτής της προπαγάνδας ήταν ο Harry Anslinger, ο άνθρωπος που πέτυχε τη δημιουργία του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ναρκωτικών των ΗΠΑ, κυριολεκτικά από το τίποτα. Το πολιτικό του εργαλείο ήταν μια υστερία για τα ναρκωτικά που στηρίχθηκε στον κατάφωρο ρατσισμό. Ο αγώνας κατά ορισμένων ουσιών βασιζόταν ήδη στην ξενοφοβία. Η στρατηγική του Anslinger είναι σαφής από αρκετά από τα διάσημα αποφθέγματά του.
"Υπάρχουν συνολικά 100.000 καπνιστές μαριχουάνας στις Ηνωμένες Πολιτείες και οι περισσότεροι είναι νέγροι, ισπανόφωνοι, Φιλιππινέζοι και σόουμαν. Η σατανική μουσική τους, η τζαζ και το σουίνγκ είναι αποτέλεσμα της χρήσης μαριχουάνας. Η ίδια αυτή μαριχουάνα κάνει τις λευκές γυναίκες να αναζητούν σεξουαλική οικειότητα με νέγρους, σόουμαν και άλλους. Το χόρτο κάνει τους μαύρους άνδρες να πιστεύουν ότι είναι εξίσου καλοί με τους λευκούς άνδρες. Ο κύριος λόγος για την απαγόρευση της μαριχουάνας είναι η επίδρασή της στις εκφυλισμένες φυλές".
Εκείνες τις μέρες, θα ήταν αδύνατο να βρεθούν τα σημαντικά κεφάλαια που χρειαζόταν ο Άνσλινγκερ για την καταπολέμηση του χόρτου χωρίς να προπαγανδίσει επιθετικά τους φρικτούς μύθους για τις επιπτώσεις αυτού του τρομερού ναρκωτικού στον άνθρωπο: κάνει τις γυναίκες αχαλίνωτες πόρνες και τους άνδρες δολοφόνους και βιαστές.
Ωστόσο, ο εμπνευστής της παρανοϊκής εκστρατείας πήρε αυτό που ήθελε και βρήκε τα χρήματα για να δημιουργήσει το Γραφείο. Όλο και περισσότερα κονδύλια του προϋπολογισμού άρχισαν να διατίθενται για την καταπολέμηση των "επικίνδυνων ναρκωτικών". Η υστερία άρχισε να εξαπλώνεται και σε άλλες χώρες.
Μέχρι τις αρχές του εικοστού αιώνα, οι προσπάθειες απαγόρευσης και ρύθμισης των ουσιών ήταν περισσότερο τοπικές, αλλά ήδη από το 1912, η πρώτη Διεθνής Διάσκεψη για το Όπιο στη Χάγη υπέγραψε σύμβαση για τον έλεγχο της παραγωγής και του εμπορίου της μορφίνης, της κοκαΐνης και των παραγώγων τους.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, σε μια εποχή ενός άλλου ταραχώδους παγκόσμιου μετασχηματισμού, συμπεριλαμβανομένων των διεθνών σχέσεων, τα κράτη αποφάσισαν να ενισχύσουν αυτές τις ρυθμίσεις. Η Ενιαία Σύμβαση για τα Ναρκωτικά του 1961 εδραίωσε ένα σύστημα παγκόσμιας πολιτικής για τα ναρκωτικά που ισχύει ακόμη και σήμερα. Η έκθεση της Παγκόσμιας Επιτροπής σημειώνει ότι το κείμενο αυτής της συμφωνίας χρησιμοποιεί υστερικά χρωματισμένη γλώσσα, μια μοναδική περίπτωση στο παγκόσμιο δίκαιο.
Ωστόσο, ο εμπνευστής της παρανοϊκής εκστρατείας πήρε αυτό που ήθελε και βρήκε τα χρήματα για να δημιουργήσει το Γραφείο. Όλο και περισσότερα κονδύλια του προϋπολογισμού άρχισαν να διατίθενται για την καταπολέμηση των "επικίνδυνων ναρκωτικών". Η υστερία άρχισε να εξαπλώνεται και σε άλλες χώρες.
Μέχρι τις αρχές του εικοστού αιώνα, οι προσπάθειες απαγόρευσης και ρύθμισης των ουσιών ήταν περισσότερο τοπικές, αλλά ήδη από το 1912, η πρώτη Διεθνής Διάσκεψη για το Όπιο στη Χάγη υπέγραψε σύμβαση για τον έλεγχο της παραγωγής και του εμπορίου της μορφίνης, της κοκαΐνης και των παραγώγων τους.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, σε μια εποχή ενός άλλου ταραχώδους παγκόσμιου μετασχηματισμού, συμπεριλαμβανομένων των διεθνών σχέσεων, τα κράτη αποφάσισαν να ενισχύσουν αυτές τις ρυθμίσεις. Η Ενιαία Σύμβαση για τα Ναρκωτικά του 1961 εδραίωσε ένα σύστημα παγκόσμιας πολιτικής για τα ναρκωτικά που ισχύει ακόμη και σήμερα. Η έκθεση της Παγκόσμιας Επιτροπής σημειώνει ότι το κείμενο αυτής της συμφωνίας χρησιμοποιεί υστερικά χρωματισμένη γλώσσα, μια μοναδική περίπτωση στο παγκόσμιο δίκαιο.
Η Ενιαία Σύμβαση του 1961, για παράδειγμα, αποκαλεί τον εθισμό στα παράνομα ναρκωτικά "σοβαρό κακό" - έναν ορισμό που δεν θα βρούμε σε κανένα άλλο διεθνές μέσο, είτε πρόκειται για τις συμφωνίες για τη γενοκτονία, τη δουλεία, το απαρτχάιντ, τα βασανιστήρια ή τη διάδοση των πυρηνικών όπλων.
Η εμπειρία του Anslinger και άλλων "υπηρέτες του λαού" που κερδοσκοπούν και ταυτόχρονα διογκώνουν την ναρκοφοβία υπήρξε πολύ επιτυχής: οι πολιτικοί είδαν ότι ο πόλεμος κατά τέτοιων "σοβαρών κακών" όπως η λευκή σκόνη και το πράσινο χόρτο είναι μια επιλογή που κερδίζουν όλοι στον αγώνα για εκλογικά ποσοστά. Μέχρι πρότινος, η αναφώνηση ανούσιων συνθημάτων όπως "Τα ναρκωτικά είναι κακά!" αποτελούσε must στο ρεπερτόριο όλων όσοι ήθελαν να κερδίσουν την εξουσία και να κερδίσουν τις καρδιές των αφελών και φοβισμένων ψηφοφόρων.
Ταυτόχρονα, οι ειδικοί έχουν αρχίσει πρόσφατα να εφιστούν την προσοχή του κοινού στο γεγονός ότι το καθεστώς των ουσιών ("νομιμοποιημένες/απαγορευμένες") δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με το επίπεδο της βλάβης που μπορούν να προκαλέσουν στην υγεία.
Για παράδειγμα, σύμφωνα με τον καθηγητή David Nutt από το Ηνωμένο Βασίλειο, ένα από τα πιο επικίνδυνα ναρκωτικά όσον αφορά τις φυσιολογικές επιπτώσεις του και τον αντίκτυπο στην κοινωνική συμπεριφορά είναι το αλκοόλ, "το οποίο σκοτώνει περισσότερους ανθρώπους από ό,τι η ελονοσία, η μηνιγγίτιδα, η φυματίωση και ο δάγκειος πυρετός μαζί", ωστόσο είναι νόμιμο στις περισσότερες χώρες.
Το 2009, ο David Nutt δημοσίευσε την περίφημη κατάταξη των επιβλαβών ουσιών που βασίστηκε στην ανάλυση μεγάλου αριθμού επιστημονικών δεδομένων. Η έκθεση της Παγκόσμιας Επιτροπήςπεριέχει έναν πίνακα που παρουσιάζει αυτά τα αποτελέσματα και αποδεικνύει σαφώς ότι το επίπεδο της διεθνούς ρύθμισης της κατανάλωσης και της διακίνησης ουσιών είναι εντελώς τυχαίο και σε καμία περίπτωση δεν συσχετίζεται με την πιθανή βλάβης τους.
Η εμπειρία του Anslinger και άλλων "υπηρέτες του λαού" που κερδοσκοπούν και ταυτόχρονα διογκώνουν την ναρκοφοβία υπήρξε πολύ επιτυχής: οι πολιτικοί είδαν ότι ο πόλεμος κατά τέτοιων "σοβαρών κακών" όπως η λευκή σκόνη και το πράσινο χόρτο είναι μια επιλογή που κερδίζουν όλοι στον αγώνα για εκλογικά ποσοστά. Μέχρι πρότινος, η αναφώνηση ανούσιων συνθημάτων όπως "Τα ναρκωτικά είναι κακά!" αποτελούσε must στο ρεπερτόριο όλων όσοι ήθελαν να κερδίσουν την εξουσία και να κερδίσουν τις καρδιές των αφελών και φοβισμένων ψηφοφόρων.
Ταυτόχρονα, οι ειδικοί έχουν αρχίσει πρόσφατα να εφιστούν την προσοχή του κοινού στο γεγονός ότι το καθεστώς των ουσιών ("νομιμοποιημένες/απαγορευμένες") δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με το επίπεδο της βλάβης που μπορούν να προκαλέσουν στην υγεία.
Για παράδειγμα, σύμφωνα με τον καθηγητή David Nutt από το Ηνωμένο Βασίλειο, ένα από τα πιο επικίνδυνα ναρκωτικά όσον αφορά τις φυσιολογικές επιπτώσεις του και τον αντίκτυπο στην κοινωνική συμπεριφορά είναι το αλκοόλ, "το οποίο σκοτώνει περισσότερους ανθρώπους από ό,τι η ελονοσία, η μηνιγγίτιδα, η φυματίωση και ο δάγκειος πυρετός μαζί", ωστόσο είναι νόμιμο στις περισσότερες χώρες.
Το 2009, ο David Nutt δημοσίευσε την περίφημη κατάταξη των επιβλαβών ουσιών που βασίστηκε στην ανάλυση μεγάλου αριθμού επιστημονικών δεδομένων. Η έκθεση της Παγκόσμιας Επιτροπήςπεριέχει έναν πίνακα που παρουσιάζει αυτά τα αποτελέσματα και αποδεικνύει σαφώς ότι το επίπεδο της διεθνούς ρύθμισης της κατανάλωσης και της διακίνησης ουσιών είναι εντελώς τυχαίο και σε καμία περίπτωση δεν συσχετίζεται με την πιθανή βλάβης τους.
Αυτό, κατά την άποψη της Επιτροπής, είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που καταδεικνύουν την ανάγκη αναθεώρησης των αναποτελεσματικών και απάνθρωπων πολιτικών για τα ναρκωτικά.
Μέχρι οι άνθρωποι να αρχίσουν να σκέφτονται κριτικά για τους παράλογους φόβους τους -μέχρι η συζήτηση για τις "ουσίες" και όσους τις χρησιμοποιούν να καθαριστεί από την υστερική κληρονομιά του 1930- δεν μπορούμε να έχουμε μια ενήλικη και σοβαρή συζήτηση για τις διάφορες εναλλακτικές λύσεις σε αυτόν τον τομέα.
Μεταξύ αυτών είναι η αποποινικοποίηση της χρήσης και της κατοχής ναρκωτικών και η νομιμοποίηση των ναρκωτικών, δηλαδή η μεταφορά του ελέγχου των αγορών ναρκωτικών από τις εγκληματικές ομάδες στο κράτος.
Οι Επίτροποι δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στη γλώσσα που χρησιμοποιούμε για να συζητήσουμε το πρόβλημα, διότι η γλώσσα είναι αυτή που καθορίζει τη σκέψη μας και την αντίληψη της πραγματικότητας. Πριν από λίγο καιρό, οι άνθρωποι που κάνουν χρήση ναρκωτικών αποκαλούνταν "ζώα", "ζόμπι", "σκατοκέφαλοι" και άλλοι όροι - και αυτός ήταν ο κοινωνικός κανόνας.
Ο κύριος στόχος και η πρόθεση όσων κάνουν μια τέτοια λεξιλογική επιλογή είναι προφανώς να απομυθοποιήσουν τους "πρεζάκηδες", να διατηρήσουν μια αρνητική κοινή γνώμη γι' αυτούς. Κατά συνέπεια, μπορεί να τους σκοτώνουν (πάρτε τουλάχιστον έναν τέτοιο τερατώδη αταβισμό όπως η θανατική ποινή για εγκλήματα κατά των ναρκωτικών σε αρκετές χώρες ή η τρομερή κατάσταση στις Φιλιππίνες, όταν με το κάλεσμα του προέδρου Ντουτέρτε περίπου 14.000 άνθρωποι ύποπτοι για χρήση παράνομων ουσιών σκοτώθηκαν χωρίς δίκη), να τους βασανίζουν, να τους απαγάγουν και να τους κρατούν σε κέντρα "απεξάρτησης".
Μπορείτε να κάνετε τηλεοπτικά ρεπορτάζ για κατασχέσεις οίκων ανοχής, όπου μερικές φορές παρουσιάζονται ημίγυμνες γυναίκες χωρίς τη συγκατάθεσή τους κ.λπ.
Μέχρι οι άνθρωποι να αρχίσουν να σκέφτονται κριτικά για τους παράλογους φόβους τους -μέχρι η συζήτηση για τις "ουσίες" και όσους τις χρησιμοποιούν να καθαριστεί από την υστερική κληρονομιά του 1930- δεν μπορούμε να έχουμε μια ενήλικη και σοβαρή συζήτηση για τις διάφορες εναλλακτικές λύσεις σε αυτόν τον τομέα.
Μεταξύ αυτών είναι η αποποινικοποίηση της χρήσης και της κατοχής ναρκωτικών και η νομιμοποίηση των ναρκωτικών, δηλαδή η μεταφορά του ελέγχου των αγορών ναρκωτικών από τις εγκληματικές ομάδες στο κράτος.
Οι Επίτροποι δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στη γλώσσα που χρησιμοποιούμε για να συζητήσουμε το πρόβλημα, διότι η γλώσσα είναι αυτή που καθορίζει τη σκέψη μας και την αντίληψη της πραγματικότητας. Πριν από λίγο καιρό, οι άνθρωποι που κάνουν χρήση ναρκωτικών αποκαλούνταν "ζώα", "ζόμπι", "σκατοκέφαλοι" και άλλοι όροι - και αυτός ήταν ο κοινωνικός κανόνας.
Ο κύριος στόχος και η πρόθεση όσων κάνουν μια τέτοια λεξιλογική επιλογή είναι προφανώς να απομυθοποιήσουν τους "πρεζάκηδες", να διατηρήσουν μια αρνητική κοινή γνώμη γι' αυτούς. Κατά συνέπεια, μπορεί να τους σκοτώνουν (πάρτε τουλάχιστον έναν τέτοιο τερατώδη αταβισμό όπως η θανατική ποινή για εγκλήματα κατά των ναρκωτικών σε αρκετές χώρες ή η τρομερή κατάσταση στις Φιλιππίνες, όταν με το κάλεσμα του προέδρου Ντουτέρτε περίπου 14.000 άνθρωποι ύποπτοι για χρήση παράνομων ουσιών σκοτώθηκαν χωρίς δίκη), να τους βασανίζουν, να τους απαγάγουν και να τους κρατούν σε κέντρα "απεξάρτησης".
Μπορείτε να κάνετε τηλεοπτικά ρεπορτάζ για κατασχέσεις οίκων ανοχής, όπου μερικές φορές παρουσιάζονται ημίγυμνες γυναίκες χωρίς τη συγκατάθεσή τους κ.λπ.
Οι Επίτροποι συνιστούν να είμαστε προσεκτικοί, και ιδιαίτερα τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί, όσον αφορά τη γλώσσα που χρησιμοποιείται.
Αν η λέξη "τοξικομανής" δεν χρησιμοποιείται από αξιοπρεπείς ανθρώπους εδώ και πολλά χρόνια, η Επιτροπή προτείνει να προχωρήσουμε ακόμη παραπέρα και να εγκαταλείψουμε τον όρο "χρήστης ναρκωτικών" και να τον αντικαταστήσουμε με τον όρο "άτομο που κάνει χρήση ναρκωτικών", όπου τόσο συντακτικά όσο και σημασιολογικά η κύρια λέξη είναι "άτομο".
Η έκθεση εφιστά επίσης την προσοχή στο γεγονός ότι η στιγματίζουσα γλώσσα επηρεάζει και τους ίδιους τους ανθρώπους που κάνουν χρήση ναρκωτικών, και ιδιαίτερα εκείνους που εξαρτώνται από αυτά. Όντας προσηλωμένοι στο "στίγμα"που τους επιβάλλει η κοινωνία, παύουν να πιστεύουν στις δικές τους δυνάμεις, αρχίζουν να θεωρούν τον εαυτό τους ένα τίποτα, "σκλάβους" των ναρκωτικών και, έτσι, χάνουν τη δύναμη να πετύχουν τους στόχους τους και, κυρίως, αρνούνται να λάβουν οποιαδήποτε μέτρα για να απαλλαγούν από την εξάρτηση από τα ναρκωτικά.
Το αποτέλεσμα είναι ένας φαύλος κύκλος: καλώντας την κοινωνία να δείξει "μηδενική ανοχή" απέναντι στους "τοξικομανείς" και να μην τους θεωρεί ανθρώπους μέχρι να "νικήσουν" το "βλαβερό πάθος" τους, οι ίδιοι δημιουργούν ένα περιβάλλον στο οποίο είναι πολύ πιο δύσκολο για τους ανθρώπους να αποκτήσουν δύναμη, να ζητήσουν βοήθεια και να αλλάξουν κάτι.
Αν η λέξη "τοξικομανής" δεν χρησιμοποιείται από αξιοπρεπείς ανθρώπους εδώ και πολλά χρόνια, η Επιτροπή προτείνει να προχωρήσουμε ακόμη παραπέρα και να εγκαταλείψουμε τον όρο "χρήστης ναρκωτικών" και να τον αντικαταστήσουμε με τον όρο "άτομο που κάνει χρήση ναρκωτικών", όπου τόσο συντακτικά όσο και σημασιολογικά η κύρια λέξη είναι "άτομο".
Η έκθεση εφιστά επίσης την προσοχή στο γεγονός ότι η στιγματίζουσα γλώσσα επηρεάζει και τους ίδιους τους ανθρώπους που κάνουν χρήση ναρκωτικών, και ιδιαίτερα εκείνους που εξαρτώνται από αυτά. Όντας προσηλωμένοι στο "στίγμα"που τους επιβάλλει η κοινωνία, παύουν να πιστεύουν στις δικές τους δυνάμεις, αρχίζουν να θεωρούν τον εαυτό τους ένα τίποτα, "σκλάβους" των ναρκωτικών και, έτσι, χάνουν τη δύναμη να πετύχουν τους στόχους τους και, κυρίως, αρνούνται να λάβουν οποιαδήποτε μέτρα για να απαλλαγούν από την εξάρτηση από τα ναρκωτικά.
Το αποτέλεσμα είναι ένας φαύλος κύκλος: καλώντας την κοινωνία να δείξει "μηδενική ανοχή" απέναντι στους "τοξικομανείς" και να μην τους θεωρεί ανθρώπους μέχρι να "νικήσουν" το "βλαβερό πάθος" τους, οι ίδιοι δημιουργούν ένα περιβάλλον στο οποίο είναι πολύ πιο δύσκολο για τους ανθρώπους να αποκτήσουν δύναμη, να ζητήσουν βοήθεια και να αλλάξουν κάτι.
Όσο η στάση της κοινής γνώμης απέναντι σε αυτό το πρόβλημα παραμένει η ίδια, δεν θα μπορέσουμε να αλλάξουμε την πολιτική για τα ναρκωτικά. Και θα θέλαμε πάρα πολύ να την αλλάξουμε, να ξανακάνουμε τη συνύπαρξή μας με τις ουσίες ειρηνική και παραγωγική και να μεταφέρουμε τον έλεγχο της αγοράς από τα χέρια της μαφίας των ναρκωτικών στα κράτη.
Ο δολοφονικός και παράλογος "πόλεμος" κατά των ναρκωτικών πρέπει να σταματήσει και να αναζητηθούν τρόποι ρύθμισης, βασισμένοι σε επιστημονικά στοιχεία και την κοινή λογική, αντί να υποκύπτουμε στην υστερία και την πολιτική χειραγώγηση. Όλα έχουν τον καιρό τους και τον τόπο τους, και μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι ο τόπος και ο χρόνος για να διαλύσουμε τους μύθους σχετικά με τα ναρκωτικά είναι εδώ και τώρα.
Ο δολοφονικός και παράλογος "πόλεμος" κατά των ναρκωτικών πρέπει να σταματήσει και να αναζητηθούν τρόποι ρύθμισης, βασισμένοι σε επιστημονικά στοιχεία και την κοινή λογική, αντί να υποκύπτουμε στην υστερία και την πολιτική χειραγώγηση. Όλα έχουν τον καιρό τους και τον τόπο τους, και μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι ο τόπος και ο χρόνος για να διαλύσουμε τους μύθους σχετικά με τα ναρκωτικά είναι εδώ και τώρα.
Last edited:
